රැ අහසේ
තනිව සිටි තරම්
හෙමින්.. හෙමින්..
නුබම ආව දෙන්
දරා ගන්න බැරි තැනකදි
දැස දෙස බලන්
නුබට අල්ල ගන්න කියා
හිත වීසී කලා ම0…
මොහොතින්.. මොහොත..
කල්ප උන සැනින්
ජීවිතයම ගෙන නුබ ආව ගමන්…
ගුලි වෙන්නට නොසලෙන ඇසි පියන් යටින්
කොච්චර පින් ද… ම0…
නුබෙ පපුවේ උනුසුමක තරම්…
රැ අහසේ මල් පිපිලා
හිනා වෙන තරම්
ලස්‌සනයි ද…
මම විසි කල ආදරේ සිතින්
ඉමක්‌ කොනක්‌ නැති
නුබෙ සෙනෙහස දරා ගතිමි මන්
කොච්චර පින් ද… ම0…
නුබෙ පපුවේ උනුසුමක තරම්…
