රැ අහසේ
තනිව සිටි තරම්
හෙමින්.. හෙමින්..
නුබම ආව දෙන්
දරා ගන්න බැරි තැනකදි
දැස දෙස බලන්
නුබට අල්ල ගන්න කියා
හිත වීසී කලා ම0…
මොහොතින්.. මොහොත..
කල්ප උන සැනින්
ජීවිතයම ගෙන නුබ ආව ගමන්…
ගුලි වෙන්නට නොසලෙන ඇසි පියන් යටින්
කොච්චර පින් ද… ම0…
නුබෙ පපුවේ උනුසුමක තරම්…
රැ අහසේ මල් පිපිලා
හිනා වෙන තරම්
ලස්‌සනයි ද…
මම විසි කල ආදරේ සිතින්
ඉමක්‌ කොනක්‌ නැති
නුබෙ සෙනෙහස දරා ගතිමි මන්
කොච්චර පින් ද… ම0…
නුබෙ පපුවේ උනුසුමක තරම්…
හිගන්නෙක්‌ ලග
නුබේ හිත තියලා
කප්පරක්‌ නුබ
අපා දුක්‌ වින්දා
කදුළු වැල් හංගා
හිනාවෙනවද ආදරේ හින්දා…
පිරුනු කොපුලේ උණුහුමට පැටලී
රටා වියනවා කදුළුවැල් බේරී
හොරෙන් හෙලනා සුසුමකට යාවී
සිනා ඉගිලෙයි හඩවලා නොරැදී …..
නිහඩ හිත ලග නුබේ හිත වැතිරී
බැදුන සෙනෙහස නුබ නමින් මිහිරි
ආදරෙන් නුබ ලගම මම හිදිමී
මතු බවෙත් නුබ
මටම… හිමි වේවි…!!!
අඩම්බරකාරියේ...
ඔබ කොහේ කොතැනක තනි
වී දැයි නොදනී..
පතමී....
දුර අහස්‌ තලේ සිප ගනිමී..
නුබ සිප ගත්තා යැයි සිතමී..
අඩම්බරකාරියේ...
මම නුබ සිප ගතිමී........
