නුබ වටා මා මැව්ව
රැ සිහිනේ සමුගැන්ම
හිත පුරා විදගන්න
ඉඩ දියන් මයේ හිතට...
බිදෙන් බිද මා අහිමි වන හැටි
සිතෙන් දකිමින් සැම මොහොතෙම
මගෙ නමින් හඩන නුබ
සනසන්නේ මම කොහොම....
සසර පුරුද්දට හිතේ වැතිරුන
නුබෙ සෙනෙහස සිතින් විදිමින
ජීවත් වන ටික දිනට
නුබ හිදින් මගේ ලගම
පණ කෙන්ද යන තුරුම....
හිත මානයේ නොඑන සෙනෙහස.
නිදිමරා තුන් යාමය ම
කෙට්‌ටු ඇස්‌ හැඩුවා නොවෙද...
සිදී ගිය කදුලු විල හෙලුවේ ලේ බිදුය
ලේ පිරුනු නෙත් කෙවෙනි
නිසල ඇස්‌ දුටුවා ද...
"සුදු නංගී නුබ කොහිද.."
ගිලන් වු සිත් යහන
සොයනවා නුබේ පහස...
සැලී සෙලවී ඉරි තැලුනු පාළු හිත
නිදයි තවමත් පාළු සොහොනක
මල් වඩම්..
මතක බණ..
නුබට තහනම් හඩන්නට...
නසාගත් සෙනෙහෙ සිත
මිහිදන් කරන්නට
සුදු නංගි නුබ එන්න
සුදු අයියා මියගොස්‌ ය...
සදහටම මියගොස්‌ ය...
කදුල නුබද..
නුබමද..
දැස්‌ හැර යන්න යනවද...
හීන කොහිද..
කොයිබද..
නුබ අහුලන්න එනවද.....
දැස මටද...
මටමද..
දැකගන්න දෙනවද....
සෙනෙහෙ නුබද..
හිත ලග වැතිරෙන්න දෙනවද.....
අහසේ තරු මල්
සදක්‌ වෙන්න පෙරුම් පුරනවා..
අහිමිව යන හිත
සසර පුරුදු දැස්‌ සොයනවා...
සිහිනේ නොදකින
නුබ සිපගන්න හදනවා....
යලි කවදාවත්
හමු නොවෙනා නුබ දැස්‌ සොයනවා...
මගේ හිත අද ගොඩක්‌ නොසංසුන් වෙලා...
ජීවිතයේ හැම අහිමි වීමම දරා ගෙන අකාලික නොහදුනන සෙනෙහසත් ගොළු වෙලා...
සුදු නංගී.. ජීවිතයේ පළමු වතාවට අද සුදු අයියා ඇඩුවා...
අහිමි වෙලා යන මගේ කුළුදුල් පෙම් කවිය අදුරු අහසට විසි කරලා හිගන්නෙක්‌ වගේ වැව රව්මට වෙලා ඇඩුවා...
නුවරට හුරු මන්දරම මගේ දුකට හිනා වෙනවා සුදු නංගී...
ඔයාට දැනෙනවද සුදු නංගි...ඔයාගේ සුදු අයියගේ ඇස්‌ වල කදුලූ....
ඇයි සුදු අයියව දාලා ගියේ මගේ මැණික...ඇයි දාලා ගියේ....
සුදු අයියා පව් නැද්ද...දාලා යන්න නම් ඇයි සුදු අයියගේ ජීවිතයට ආවේ...ඇයි සුදු අයියට ආදරේ කරේ....
ඇයි.... දෙයියනේ එහෙම කරේ....
දැස්‌ පොඩි කොට
ඔහෙ පා කර
නුබෙ දැස්‌ හොයලා...
වේදනා විදි
මගෙ සිත් ඉම
ආදරේ පතලා
ගව් සියක්‌ දුර නුබත් අරගෙන
තනි සිතින් පියබා
තවත් මොහොතක්‌ ගෙවි යනවා
නුබ දුරක තියලා...
දැස්‌ සිර කොට තබ ගන්නම්
නෙත් කෙවෙනි රිදවා
නුබට නොදැනෙන
මගෙ සෙනෙහස
ඉකි ගසා හැඩුවා...
පාළු සොහොනක
සෙනෙහෙ මලගම
ආදරෙන් වලදා
ඇවිද යන්නට වාරු නැත මට
නුබේ හිතින් මිදිලා....
සුදු නංගි.... ඔයාට මතකද...
නන්නාදුනන හවසක ඔය ඇස්‌ සුදු අයියව නොසංසුන් කරපු හැටි මතක ද.....
“ඇයි බලන්නේ ඔය විදියට..”
“අයියගේ ඇස්‌ කතා කරනවා....ඒකයි බලන්නේ...”
ආයිත් කවදාවත් සුදු අයියගේ ඇස්‌ කතාකරන්නේ නැ සුදු නංගී..කාලය ගෙවිලා..අපේ ඇස්‌ අපිට හමු උනේ නැතිව කොච්චර කාලයක්‌ ගෙවුනද...
“අපේ ආදරේ අද කොහෙද සුදු නංගී...”
අහිමි වීම මේ තරම් වේදනවක්‌ කියලා දන්නවනම් කවදාවත් සුදු අයියා ආදරේ කරන්නේ නැ මගේ මණික...
මතකක ද සුදු අයියා කිව්වා පාළුම දවසක...ආදරේ නිසා කවදා හරී දවසක අයියා පපුව පැලිලා මැරෙයි කියලා..අද ඒ ආදරේ පාළුම පාළු සොහොන් බිමක පණ අදිනවා...සුදු නංගී එනවද..ඔයාගෙ සුදු අයියා තනිවෙලා..ගොඩාක්‌ තනි වෙලා...
මම දන්නවා මගේ මැණිකට දැන් එන්න බැ කියලා..ඒත් හිත පිලිගන්නෙ නැ..ආයෙත් කවදාවත් සුදු නංගිට එන්න කියන්න මට බැ..ඔයා ලස්‌සනට ජීවත් වෙන්න..
එක ඉල්ලීමක්‌ තියෙනවා...අයියගේ අන්තිම ම කැමත්ත...අපි දෙන්නගේ හීනේ හිටිය පුංචි කොළු පැටියට අයියගෙ නම තියන්න...මගේ නොවුනත් අපේ දරු පැටියා ඔයාට සුදු අයියගෙ මතකේ හමදාම ගෙනල්ලා දේවී....අපි දෙන්නා හිටවපු අරලිය ගහේ සුදු මල් පිපිලා..
අදින් පස්‌සේ සුදු අයියා ඔයාගෙන් ගොඩාක්‌ ඇතට යනවා..හැමදාටම හමෝගෙන්ම ඇතට...ආයිත් සුදු අයියාගෙ ඇස්‌ ඔයාට කතාකරන්නෙ නැති වෙයි...සුදු නංගි ඔයත් එන්න අයියා ඇතට යනවා බලන්න...අපේ අරලිය ගහෙන් පුංචිම පුංචි මලක්‌ අරන්...එන්න....
සුදු අයියා ලගටම එන්න..ඉස්‌සර වගේ හිමින්..ගොඩාක්‌ හෙමින් සුදු අයියගේ නලල ඉබින්න....එද වාගෙම ආදරෙයි කියන්න... සුදු අරලිය මල පපුව උඩින් තියලා යන්න...ආදරෙන්..ගොඩාක්‌ අදරෙන්.....
සද රැයෙන් එබෙන යාමේ...
කදුලු තරුවත්
මගෙ තනියට
ආදරේ දෙන් නැ...
නුබෙ දැසට
මගෙ ආදරේ
තවම තහනම් නැ....
විදා හල හගුමන් පිපී..
සොයා නෙතු අන්තයේ හැපි
නොනිදනා රැ
ලගින් ඉන්නද..
නුබෙ ලැම හොදටම ඇති
තවම වියපත් නැ....
